Midden in Nederland 

Na 40 jaar begrijp ik eindelijk waarom ik als kind al in Amersfoort wilde wonen. Terwijl ik opgegroeid ben in de Achterhoek, daar tot mijn 19e heb ik gewoond en eigenlijk niets van deze stad af wist.  

Als je mij al wat langer kent of volgt, dan weet je vast dat ik dit al vaker heb gezegd. Ik schrijf er ook over in de allereerste blog op deze website. Wel herinner ik mij nu dat we af en toe op bezoek gingen bij mijn oom in het klooster op de Dodeweg en mij op die plek al heel erg thuis voelde. Het was niet alleen de plek in het bos, maar toen al was ik lekker aan het helpen bij de voorbereidingen van het diner in het restaurant en het de mensen daar naar hun zin te maken. 

Nu ik daar over nadenk en mijn blog teruglees, vind ik het eigenlijk ook wel weer heel typisch. De Dodeweg en mijn Levensweg…. En over dat laatste heb ik ook een blog geschreven. Op mijn 9e koos ik – van alle cadeaus die ik uit had kunnen kiezen – bewust voor het spel Levensweg.    

En nu na het zien van de indrukwekkende documentaire Sporen van Indië, vallen er weer zoveel puzzelstukjes op hun plek. Van tevoren had ik niet kunnen vermoeden dat het zoveel in mij los zou maken. En eerlijk gezegd, het is niet eens in woorden uit te leggen. Misschien leg ik het ook totaal niet duidelijk uit.  

It’s all about the feeling.  

Ik weet nog goed dat Reda, die de leiding over de productie van deze documentaire had, een hele tijd geleden mij vertelde dat hij bezig was met een documentaire over Nederlands-Indië en dat de première ergens in februari plaats zou vinden. Leuk en interessant dacht ik! That’s it. En of ik dan weer de catering wilde verzorgen. Het leek nog zo ver weg en vorige week was het dan zover.  

4 avonden, twee voorstellingen per avond en op vrijdag de officiële premièreavond met Hans Goedkoop en 300 gasten. Niet wetende wat dit uiteindelijk teweeg zou brengen en al helemaal niet wat er allemaal voor nodig is geweest om tot dit resultaat te komen!  

Omdat vrijdag de Premièreavond was en ik dan niet met alle aandacht naar de film kon kijken, besloot ik donderdags al te gaan, zodat ik ‘m al gezien zou hebben. Het grappige was dat de eerste straatnaam die getoond werd, de Javastraat was en daarin voor mij al een eerste herkenningspunt lag. En dat ik de film uiteindelijk 3x heb moeten zien, voor ik eindelijk begreep waar het nu precies over ging. Dat lag overigens niet aan de film, maar puur aan mijn focus. Ook weer heel typisch. 😉 

Weet dat een van de paar dingen die vrijwel zeker is, is dat ik op Java geboren ben. Voor de rest zijn de eerste drie maanden vooralsnog een groot mysterie. Ik kan me voorstellen dat jij misschien nu denkt, ja en? Wat zegt een straatnaambordje nu? Nou, voor mij dus heel erg veel. Ik leg razendsnel verbanden. Niet zozeer met mijn hoofd, maar vanuit mijn gevoel en mijn emoties. Want daar zit ook mijn kracht. Alle synchroniciteit die ik ervaar zijn voor mij wegwijzers. Mijn intuïtie is mijn kompas en mijn Ziel weet waar ik moet zijn en ik kan niets anders doen dan de roep van mijn Ziel volgen.  

Dat is het in een notendop. Past wel bij een Pindaatje als mij toch?

De documentaire schetst een uniek beeld van de Indische invloeden op de complete Nederlandse maatschappij. Uiteraard ga ik niet vertellen wat verder inhoudelijk in de documentaire aan bod kwam, want ik vind eigenlijk dat iedereen deze film een keer gezien zou moeten hebben. En hopelijk komt die mogelijkheid er ook!  

Wel wil ik een paar voor mij belangrijke inzichten met je delen. Er zaten zoveel herkenningspunten in. Bijvoorbeeld de dankbaarheid die door een van de personages uitgesproken wordt naar haar ‘Ventje’. Een woord dat ook betekenis voor mij heeft en refereert aan iets wat nog altijd een verlangen van mij is, al lijkt het er nu op dat ik dit zeker ga waarmaken hetzij in een iets andere vorm dan ik in mijn hoofd had. Zie mijn eerdere blog over Mijn Droomventje.  

Bandung. Het paradijs voor de rijken. Daar kan ik mij helemaal in vinden en ik heb ook sterk het idee dat deze stad meer voor mij betekent, dan ik nu nog kan overzien.  ‘Guna Guna’ oftewel de zwarte toverkunst. Wat ook 100% met mij resoneert. Dat men een andere afkorting bedacht voor SOPLA, deed mij denken aan de afkorting die wij gemaakt hebben voor LISAN. Liefde. Is. Simpel. Altijd. Nu.  

Het ging over een Kamp. Over een meubelbedrijf. Beide een belangrijke rol in mijn leven. En zo kan ik nog wel even doorgaan.   

En dan ook, de dag. Vorige week zondag. 5 februari 2023. Een bijzondere datum. Volle Maan. ‘s Ochtends had ik al een bizarre ontmoeting. En ‘s avonds had ik wederom een bijzondere ontmoeting, in het Eemhuis.  

Waar een dag eerder een van de hoofdrolspelers uit de film aan mij vroeg: ‘ken je me nog?’, ontmoette ik twee dagen later iemand die vol overtuiging tegen mij zei: ‘ik ken jou’. Met een bizar verhaal als gevolg, maar daarover meer in een andere blog.  

De film sloot af met de zin: ‘Krijg er oog voor… dan zie je het in alles.’ En inderdaad.  

Synchroniciteit is zo’n mooi gegeven voor wie oog heeft om het op te merken. Ze vormen een bevestiging, een aanmoediging of een steunbetuiging, als de zachte fluistering van een je onzichtbare helpers, gidsen of wie het ook maar voor je mag zijn. Dit is een van de manieren waarop zij met ons communiceren, vindingrijk en vastberaden als ze zijn om door te dringen in onze wereld waar drukte en lawaai het ons zo vaak onmogelijk maken om hun stem rechtstreeks te horen.  

Last but not least een special shoutout naar Reda. Een man van groots denken. Lef hebben. En doorzetten. Waar mogelijk niet altijd iedereen even blij mee is en toch gaat. Omdat hij het grotere plaatje voor zich ziet. Heerlijk, ik houd van die mentaliteit! In het AD staat een mooi artikel met Mozes Latuheru en Reda van der Putten.   

Mozes zegt: ‘Ik heb in Nederland kansen gekregen die ik in Indonesië nooit had gehad. Ik zal het nooit weten. Dat hoeft ook niet. Het is goed zo.’ En dat is ook helemaal zoals ik het voel.  

Reda zegt: ‘Het is belangrijk dat dat verhaal verteld wordt. Tijdens mijn onderzoek stuitte ik op ontelbare verhalen, sommige daarvan blijken bij betrokkenen nog steeds veel emoties op te roepen. Het is pijn die vroeger werd weggeduwd, maar waar nu ruimte voor komt. De nieuwe generaties willen er juist wél over praten. De tijd is rijp om dat dan ook te doen. Er is genoeg te vertellen.’ 

En dat… Dàt is precies waarom ik nu samen met Lisan bezig ben met ons boek. Het boek dat haar uiteindelijk een stem zal geven, waar zij dat zelf niet meer fysiek kan.  

Wil je de documentaire Sporen van Indië ook een keer zien? Stuur me dan even je emailadres in een DM, dan geef ik het aan Reda door. Dan kom je op een wachtlijst en word je op de hoogte gehouden als de film elders in Nederland vertoond gaat worden.  

Wil je mij en Lisan supporten bij het uitgeven van ons boek? Dan zou het supertof zijn als je ons PoSITIvity carddeck bestelt.  

Terima kasih!  

xxx  

Siti Muntanah