Zijn & Zien
Deze blogtitel spookt al een tijdje door mijn hoofd en steeds kwam het er niet van om er een blog over te schrijven. Tot DIT moment. Afgelopen week had ik zulke mooie gesprekken over de thema’s bestaansrecht en zichtbaarheid, oftewel ZIJN & ZIEN. En laat dit nu ook precies mijn levensthema’s zijn. Daarnaast deed ik vorige week het Transformatiespel, waar ik mega enthousiast over ben en waarover later meer. Anyway, de conclusie van deze gesprekken was: mijn verhaal moet/mag de wereld in. Dus hiermee alvast een begin.
Beperkende overtuiging
De enige reden waarom ik het verhaal waar ik vandaan kom zelden deel, is omdat ik de beperkende overtuiging heb dat anderen dan denken dat ik het vertel om zielig te doen of wat dan ook. Terwijl ik weet dat dat dikke vette BS is. Ik geloof namelijk dat mensen wel aan kunnen voelen of iets oprecht is of niet. En als dat niet het geval is, dan is dat zo. Dit is zoals het is. En het is de hoogste tijd dat ik mijn verhaal deel.
Mijn roots
Als baby van 3 maanden ben ik achter de rug om van mijn biologische moeder ter adoptie weggegeven door haar oudste broer. Hier is geen fysiek bewijs van. Ik weet namelijk niets van mijn biologische familie of waar ik vandaan kom. Maar ik weet en voel dat het klopt dmv energetisch contact en de bevestigingen die ik en via anderen heb ontvangen en dat is wat voor mij telt. Ik vertrouw blindelings op mijn intuïtie.
Kantje boord
Als baby was ik ernstig ziek. Ik was zwaar ondervoed en had een unieke, tropische huidziekte. In het ziekenhuis in Indonesië wilden ze mij niet helpen en vonden ze het niet erg als ik dood zou gaan, omdat ik geadopteerd was en dat was toentertijd een schande voor het land. Als mijn adoptieouders mij niet snel naar Nederland hadden meegenomen, dan was de kans dat ik er nu niet meer was geweest vrij groot. En ja, je mag er van alles vinden omtrent de adoptieproblematiek en ik wil absoluut niet voorbij gaan aan andermans ervaring, mening, gevoelens of emoties. Maar voor mij als mens en als Ziel, was dit de bedoeling en daar kan ik alleen maar oprechte dankbaarheid voor voelen. 🙏
Kinderjaren
Zo groeide ik op in een heel liefdevol gezin, met vader, moeder en een twee jaar oudere broer die ook uit Indonesië is geadopteerd. We woonden in een klein dorp in de Achterhoek en toen ik een jaar of 4 of 5 was, verhuisden we naar een iets grotere plaats 10 km verderop. Mijn kinderjaren waren over het algemeen onbezorgd en ik was een heel gelukkig en vrolijk meisje, vol levensenergie. Toen ik 9 jaar was kreeg mijn vader de diagnose kanker en na drie maanden ging hij over. Die gebeurtenis veranderde mijn leven.
Van nummer 10 naar 9
We woonden toen op Daltuin 10 en omdat dat huis te groot was voor ons drieën, verhuisden we naar de overkant. Letterlijk in een dal of eigenlijk een gat: Daltuin 9. Je ging ook echt een grote bult af. Dat overigens als kind groter leek dan het in werkelijkheid was. We deden letterlijk en figuurlijk een stap terug. En ondanks deze moeilijke periode, kijk ik er met een positief gevoel op terug. Ik heb dan ook onvoorstelbare bewondering voor mijn moeder, hoe zij op 37-jarige leeftijd, ons na het verlies van haar man, in haar eentje heeft opgevoed. 🌱
Samengesteld gezin
Fast forward naar 1996. Toen ik 13 jaar was, kreeg mijn moeder een nieuwe partner. Samen met vader en zoon, vormden we vanaf toen een samengesteld gezin. Zij waren hun vrouw/moeder en dochter/zusje verloren tijdens een noodlottig treinongeval op Nieuwjaarsdag. We verhuisden toen weer 10 km verderop.
5 Totaal verschillende mensen, maar samen klopt het precies. We zien elkaar niet vaak, maar als we elkaar zien is het altijd goed. Ik blijf dit zo bijzonder vinden en ik geloof dat dit alleen mogelijk is, als iedereen elkaar kan en wil respecteren om wie hij/zij is. Ik ben hier heel erg dankbaar voor, want ik weet dat in veel andere families dat niet het geval is. 🌹
Levensthema’s
Gezichtsverlies en verlies in het algemeen is een thema in mijn leven en ook binnen ons gezin. En ook vanuit mijn voorouderlijn gezien. 😉 Het is een uitdagend thema. En het is een metafoor voor mijn leven. Ik heb verlies leren zien als een cadeau. Door de huidziekte die ik voorheen had en die om de 7 jaar tot een uitbarsting leidde, heb ik jarenlang Prednison en Neotigason geslikt, waardoor mijn zicht verslechterde tot nog geen 10% zicht. En ondanks dat, zie ik nu helderder dan ooit tevoren. In een volgende blog zal ik hier over schrijven.
Spirituele ontwikkeling in een notendop
Ik herinner mij nog goed dat de eerste nacht nadat mijn vader was overgegaan, ik van alles voelde in de slaapkamer. Doodeng vond ik dat. En ben toen onder de dekens gekropen. Niet veel later zag ik een man in de garage van mijn oom staan en ik denk dat ik mij daarna afgesloten heb voor mijn “paranormale” gaven*.
Totdat ik in 2009 voor de eerste keer naar mijn geboorteland terugkeerde. Ik ben ervan overtuigd dat toen eea weer is geactiveerd. Vanaf dat moment ging ik bewust werken aan mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling. En dat is vooral heel veel ontdekken en experimenteren. Steeds maar weer je neus stoten, nu begrijp ik ook waar die platte neus vandaan komt… 😜 Het is oefenen, oefenen, oefenen. Zodat het steeds iets beter gaat. Inmiddels heb ik berusting gevonden in het niet-weten. ✨
*Of hoe je het ook wilt noemen. Eigenlijk vind ik het heel ‘normaal’, want iedereen bezit deze. Alleen bij de een is het iets meer ontwikkeld dan bij een ander. Hoe dan ook, we kunnen het allemaal leren.
Zielstalenten
Onlangs vroeg ik aan mijn ooms hoe zij zich mij herinnerden als kind, voor mijn 7e jaar. De leeftijd waarop je nog niet zo geconditioneerd bent door je omgeving. Jarenlang heb ik mij namelijk afgevraagd of mijn positiviteit misschien een aangeleerd trucje was of een overlevingsmechanisme.
Het grappige was, dat ze precies datgene benoemden waar ik de afgelopen jaren achter ben gekomen. Of ik nu kijk in mijn Human Design Chart, mijn Maya profiel, mijn PK-rapport, het bekijk vanuit Astrologie, Numerologie of wat dan ook. In de kern komt het steeds op hetzelfde neer. Mijn positiviteit & paranormale gaven zijn mijn belangrijkste Zielstalenten die ik mee gekregen heb toen ik naar Aarde kwam. Vreugde is mijn gift. 💃
Dienstbaarheid
Mijn levensdoel bestaat uit het dienen van mezelf en anderen. Ik ben hier om je te laten zien hoe je het “verleden” en de controle meer kunt loslaten en kunt openstaan voor de synchroniciteit (bizarre toevalligheden & samenhang) van het leven, waardoor je meer vreugde kunt ervaren.
Dit doe ik, puur door mezelf te zijn en de dingen te doen waar ik blij van word. Als klein kind deed ik dit al en wist ik heel goed wat ik wel en niet wilde. Ook nu laat ik mij niet zomaar iets aanpraten. Een dubbel verlies op jonge leeftijd wordt vaak als een “trauma” gezien. En dat zou zeker kunnen. Echter, ik zie dit voor mezelf anders.
Wonderen
Mijn motto is: ‘Ieder moment is bijzonder, als je het leven ziet als een wonder’ en daar geloof ik heilig in.
Spoiler: Jij bent het wonder. 😘
Ik wil je weer in verbinding brengen met je eigen waarheid. Speels en met humor. Het mag wat mij betreft allemaal wel iets minder serieus. En als je de schoonheid van het leven ziet, heb je verder eigenlijk niets meer nodig. Vandaar ook, van Daltuin naar Speeltuin. 🤸♀️
Jaarreading
Zoals ik al vaker heb gedeeld, voor mij is dit ‘a Way of Life’ en ik maak je daar graag deelgenoot van door het delen van mijn ervaringen. Delen is helen. Spelen trouwens ook. 😉 Ik zie dit ook steeds weer zo mooi terugkomen in de groep die meedoet aan de Wondermaand. Hoe er gedeeld wordt vanuit liefde. Daar word ik zo blij van!
Het is vanaf nu ook weer mogelijk om je aan te melden voor de persoonlijke Jaarreading 2024. Dan reis ik een jaar lang met je mee vanaf de zijlijn. Heb je hier interesse in? Klik dan op de knop hieronder om een Jaarreading aan te vragen.
Leven vanuit verwondering
Dit was het even voor nu. Laat je lekker verWONDEREN vandaag en tot volgende week zondag! 💜
PS. Als je het leuk vindt om mijn blogs te lezen, dan zou het supertof zijn als je het wilt delen met anderen waarvan je denkt dat het voor hun ook interessant kan zijn. Mijn dank is groot! 🙏
Liefs,
Siti
PSS. Na het schrijven deze blog, hoorde ik van mijn moeder dat het precies andersom was. We woonden eerst op Daltuin 9 en zijn daarna op 10 gaan wonen. Haha, nou dit is dan ook wel weer typisch Siti. 🙃