Snelkookpan 

In mijn vorige blog heb je kunnen lezen dat het bijwonen van een traditionele begrafenis op Sulawesi voor mij een heftige ervaring was. Emotioneel gezien. Er werden zoveel lagen tegelijkertijd aangeraakt. Het was alsof ik in een snelkookpan zat en alle oude, onverwerkte emoties in een keer aan de oppervlakte kwamen.

Spectaculair schouwspel

Afhankelijk van hoe vermogend de overledene en familie zijn, kan het soms een heel spectaculair schouwspel zijn met wel honderden of soms wel duizenden mensen. In dit geval was de beste man zeer vermogend en was het een grote happening. En hoewel ik normaliter ook een voorstander ben van het vieren van de dood en de dood ook niet als een afscheid zie, was deze ervaring van een ander kaliber. 

Begrafeniscadeau

Het is gebruikelijk om een slof sigaretten of geld mee te nemen naar een begrafenis. Dus voordat we naar de begrafenis gingen, reden we langs een winkeltje om daar een slof sigaretten te kopen. Als cadeau voor de familie. Overigens toeristen zijn van harte welkom om een begrafenis bij te wonen en dat geldt eigenlijk voor alle ceremonies die ze daar houden. Dit was ook de enige keer dat we zoveel andere toeristen tegenkwamen tijdens onze reis.

Het ritueel

Een begrafenis bij de Toraja’s duurt doorgaans meerdere dagen. Afhankelijk van de stand van de familie. Ze hebben een heel bijzonder ritueel. Wij waren er op de eerste dag en voor mijn gevoel waren er wel duizend mensen. Alleen dat vond ik al intens. 

Samen eten

We waren er rond elf uur en na een uur werd er eten uitgedeeld. Voor al die mensen. Ik weet niet hoeveel rijst, groenten, vlees en vis er wel niet uitgedeeld werden. Zoals je misschien weet, ben ik geen rijstliefhebber. En vind ik het ook maar niets om met mijn handen te eten en al helemaal niet als je niet fatsoenlijk je handen kunt wassen. 

Innerlijke strijd 

Lekker met z’n allen in hetzelfde bakje graaien. Eten dat -ik weet niet hoelang- buiten de koeling was en nu in 30 graden staat. Nee niets voor mij. Maar ja, daar begon het. “It’s not polite” als je niet eet. Je moet eten. Tja, en daar ga ik niet echt goed op. Dus daar was de eerste trigger. Want hoe ga ik hiermee om? Ik wil de cultuur respecteren, maar ook mijn eigen grenzen bewaken. Dus daar begon innerlijke strijd. 

Dit was mijn lunch 😜:

“We sacrifice the Buffalo’s.”

Mijn hart brak toen ik die lieve Buffalo’s zag staan, klaar om weggebracht te worden voor de slacht. Op dat moment voelde ik mij zo alleen, in mijn hele zijn. De tranen liepen over mijn wangen en ik zag hoe er naar mij gekeken werd en over mij gepraat. Het kon mij werkelijk niets schelen.

Ongeloof 

Mijn hoofd begreep er niets van. Hoe kan iedereen dit “normaal” vinden?! Kindjes van een jaar of zes die aan het roken waren, varkens die vastgebonden waren en gilden. Weet niet of varkens gillen, maar je begrijpt het vast wel. De slagers die het bebloede slachtmes “gewoon” even in hun broekzak stopte en daarmee rondliepen. Irritant geschreeuw. Allemaal hutje mutje bij elkaar zitten. Wederom eten. Allemaal onderdeel van het ritueel. 

Ik werd er letterlijk misselijk van. Op de vraag of we nog een paar uur wilden wachten op het Buffalogevecht, zei ik nee dankje. Let’s go! En dan te bedenken dat we er slechts drie uur waren. 

Ruimte 

Eenmaal weg van de drukte, kon ik weer opgelucht ademhalen. En besefte me hoe zeer ik op mijn eigen ruimte gesteld ben. Letterlijk en figuurlijk. We waren als eerste toeristen terug in het hotel en dat was heerlijk. Rust en ruimte. De rest van de dag hebben we heerlijk relaxt. Ik moest echt even bijkomen. En mijn verhaal delen. 

Nederlands stel 

Een dag na de begrafenis op Sulawesi, gingen wij met onze chauffeur en gids de bergen in. In the middle of nowhere stopten we om te genieten van een prachtig panoramisch uitzicht over de rijstvelden. Op hetzelfde moment stopte er een andere auto en stapten daar een jong, Nederlands stel uit.

Synchroniciteit 

Toen we elkaar troffen bij een tentje waar je koffie kon drinken, raakten we met elkaar aan de praat. Het klikte meteen. Zij droeg een t-shirt met daarop een rode roos en daarop stond de tekst: Live the life in full bloom. 🌹 Dus ja, zoals je misschien weet, ga ik hier helemaal op aan. Hij heet Jeffrey en deze naam popte die periode continu op in mijn leven. Er is een Jeffrey in de spirituele wereld die een boodschap heeft voor iemand hier op aarde. 

Het hotel waarin zij zaten, had dezelfde naam als een van mijn beschermengelen. Haar opa komt uit dezelfde plaats als waar mijn broer vandaan komt. Ze komen uit Haarlem, maar hij werkte tegenover ons in Amersfoort. Om maar een paar dingen te noemen. 

Delen is Helen 

Maar het mooiste van alles, was ons gesprek. Het was een kort, maar krachtig gesprek en de timing was divine. ✨

Wat bleek? Zij waren ook bij de begrafenis geweest de dag ervoor en we deelden dezelfde vergelijkbare gevoelens en emoties. Dat wat zij zeiden, had ik die avond ervoor ook al letterlijk gedeeld. We stonden hetzelfde in het leven. De vibe was goed. Het voelde voor mij als thuiskomen. 

Herkenning 

Ik had deze ontmoeting op dat moment echt even nodig. Andersom gaven zij aan dat dat ook het geval was. De verbinding was zo fijn en ik voel daar zoveel dankbaarheid voor. Dit heeft voor altijd een plekje in mijn hart. ❤️

Moraal van het verhaal 

Soms denk je dat ergens alleen in staat, maar blijkt dat helemaal niet het geval te zijn. Er is zoveel meer dan dat wij kunnen zien. Dat bleek dus ook, want zij waren er ook en voelden zich net zo ellendig als ik op dat moment. En als wij dit niet met elkaar hadden kunnen delen, dan was dat zo. Maar nu dat wel het geval is, heeft het ook weer eens stuk heling gebracht.

Oproep 

Dus daarom ook mijn oproep om je verhaal te delen. Niet denken dat dat geen zin heeft of welke beperkende overtuiging er ook maar op zit. Je hebt geen idee wie daar iets aan kan hebben of wat voor een impact het kan hebben op iemands leven. Totdat het gedeeld of uitgesproken wordt… 😉

Blog-interview

Lijkt het je leuk om door mij geïnterviewd te worden? Stuur me dan even een berichtje. Binnenkort start ik met het wekelijks delen van een blog-interview. Iedere woensdag komt er een online. 

Iedereen is welkom. Ondernemer of niet. Bekend of onbekend. Het maakt allemaal niet uit. Deel jouw verhaal!

Wij wachten op je. 😘

Liefs,

Siti