In respons op de vraag of je het leuk zou vinden als ik een blog schrijf over hoe ik een traumatische ervaring heb kunnen helen, heb ik zoveel positieve reacties mogen ontvangen, dat ik nu wel met de billen bloot durf te gaan.  

Onlangs was ik lastminute in Egypte. Was eigenlijk niet meer van plan om dit jaar naar het buitenland te gaan, was tenslotte al een aantal keer op vakantie geweest en het was ook de vraag of het kon gezien de omstandigheden. Daarnaast mocht ik ook gewoon werken. Dus heb er uiteindelijk een workation van gemaakt en dat is bijzonder goed bevallen.  

In eerste instantie had ik wat weerstand had om naar dat land te gaan en tegelijkertijd voelde ik een diep verlangen. Wat wellicht ook de reden is geweest dat ik er uiteindelijk toch belandde. If it’s meant to be, it will be.   

Hoe meer ik mij verdiepte in het land, de historie en de cultuur. Hoe enthousiaster ik werd, ondanks de ook negatieve verhalen die ik erover hoorde. Ik wist dat Egypte een bijzondere betekenis voor mij had. Dat was tijdens eerdere readingen al vaker aan bod gekomen. En dit jaar kwam ik er ook achter dat er in het oude Egypte een farao Seti I leefde, de zoon van Ramses I en diens vrouw Sitre. En voor wie mij niet kent, mijn volledige naam is Sety Siti Muntanah.  

Zo heb ik een paar maanden geleden op Ibiza tijdens een retraite ook een hele intense healing gehad op een situatie met twee mannen. Waarvan ik nu ook precies begrijp waarom die in mijn huidige leven gekomen zijn en welke lessen ik hierin mocht leren. Dit heeft alles te maken met dat vorige of parallel leven in Egypte dat ik met diezelfde mannen had. Ineens vallen er puzzelstukjes op z’n plaats.  

Toen ik eenmaal aankwam in Egypte, voelde ik me gelijk super welkom. Er was een overvloed aan synchroniciteit, tot aan het bizarre toe. Het was overduidelijk dat het Universum of hoe je het ook wilt noemen met mij communiceerde. En alles, maar dan ook werkelijk alles was top!  

Ok. Terug naar mijn traumatische ervaring.  

Op de een of andere manier heb ik nooit iets met zwemmen in de zee gehad. Ik was dol op de zee, en dan met name op het strand, maar erin zwemmen. Nee. 

En ik heb me altijd al afgevraagd waardoor dat zou komen. Ik was gewoon bang voor de onderwaterwereld. De diepte. Het niet kunnen zien wat er is. En tegelijkertijd het wel kunnen zien wat er is. Ik weet het niet. Ik durfde de zee gewoon niet in en daar schaamde ik mij voor, omdat in mijn beleving iedereen de zee gewoon in durfde.  

Tot ik tien jaar geleden op Mauritius was en dacht. Nu ga ik mijn angst overwinnen. Als er een paradijselijke plek op aarde is, waar ik dat zou moeten durven, dan is het hier wel. Ik ging daar voor het eerst snorkelen en dat is op een groot fiasco uitgelopen.  

Vond zo’n snorkelset en van die rare flippers aan je voeten ook maar niets, omdat het me benauwde en op een gegeven moment werd ik omringd door een school zwarte Trumpetfish. Die vissen die lijken op een trompet met een heel dun en langwerpig lichaam.  

Totaal in paniek wist ik niet hoe snel ik naar de boot moest komen waarbij ik bijna tussen de motoren van de boot raakte, wat leidde tot frustratie en onbegrip van de begeleiding. Denk dat ik in totaal nog geen 3 minuten in het water ben geweest. Voor mij was dat einde oefening.  

Tot aan dit jaar. Het was verreweg mijn meest uitdagende jaar op het gebied van spirituele ontwikkeling. Door verschillende gebeurtenissen en ontdekkingen ben ik in een stroomversnelling terechtgekomen om op een nog diepere laag aan mezelf te werken. En ik ben blij, heel blij. Met wie ik nu ben. Van PoSITIvity naar meer AuthentiSiti.  

Op Ibiza was ik al heel even de zee in geweest om onder water te kijken en nu ik in Egypte was en we met een privéboot naar Paradise Island gingen met een heel fijn klein groepje en begeleiding, dacht ik. Ik ga het gewoon doen. 

Het schijnt dat de Rode Zee tot een van de mooiste onderwaterwerelden behoort en dat het ook een connectie heeft met Atlantis. Waar mijn traumatische ervaring ongetwijfeld ook mee te maken heeft.   

Paradise Island was te gek. Heb daar ook een fotoshoot gedaan. Ja, ik houd daar eigenlijk niet zo fijn en tegelijkertijd vind ik het ook weer heel leuk. Zo tegenstrijdig, net het leven haha. Maar door het fijne gevoel dat de fotograaf mij gaf, voelde ik mij op mijn gemak en maakte het mij ook niet meer uit dat anderen mij zagen. Uiteindelijk zijn de foto’s ook heel mooi geworden.  

En toen was daar het moment.  

We stonden op de boot en de begeleider, een jonge gast genaamd Hazem, zei dat we het water in mochten en dat we gezamenlijk naar het rif zouden zwemmen en dat we bij elkaar moesten blijven. Ik dacht dat we gewoon rond de boot zouden gaan snorkelen. En dat betekende dat als ik mee zou gaan er op dat moment ook geen weg meer terug zou zijn. 

Dus ik stond daar te twijfelen. Tot Hazem me aankeek en zei. ‘Vertrouw me, je krijgt er geen spijt van. Je gaat het geweldig vinden, dat weet ik zeker. Echt.’ En ik weet niet wat het was, maar zijn energie en het vertrouwen waarmee hij het uitsprak…  

Om een lang verhaal kort te maken. Toen ik eenmaal in het water was, heb ik me geen seconde onveilig gevoeld. Sterker nog, ik voelde me superveilig en heb onwijs genoten van wat ik allemaal zag. En om de cirkel rond te maken kwam er ook een trumpetfish langs en toen ik daarvan kon genieten, ja dat gevoel was onbeschrijfelijk. 

Ik voel me zo dankbaar. Dat ik dit mocht ervaren en dat ik zo goed begeleid werd. Ben daarna nog een keer gegaan en ik kijk er al naar uit om over een paar maanden weer te gaan. 

In mijn hoofd heb ik het al die jaren zoveel groter gemaakt dan dat het is. Angst kan maar tot een bepaald niveau gaan. En dat heb ik nu weer ervaren. Zodra ik mijn angst helemaal doorvoel in mijn lijf en daarin mijn intuïtie volg, dan kan het niet anders dan dat het goed komt. 

Ik zie de (verzonken) onderwaterwereld als een metafoor voor je onderbewustzijn. Het heeft meer impact dan wij denken, maar hechten over het algemeen toch nog meer waarde aan de buitenwereld. De zichtbare wereld die we met onze ogen waar kunnen nemen. Heb dat altijd al fascinerend gevonden. Omdat ik (voor-)zie wat de meeste mensen nog niet zien. Dat is mijn kracht. En ik was bang voor mijn kracht. Inmiddels heb ik het al omarmd, maar blijkbaar mocht er nog iets geheeld worden op een diepere laag. 

De boot heet Blue Waves. Ook zo toepasselijk, aangezien ik ook iets heb met Blue Rose. En er komt nog iets heel moois aan. Wanneer laat ik over aan Divine Timing, maar één ding is zeker. 

“Op de golven dansen wij…”   

Superleuk als je jouw angst of vraag met mij wil delen! Dan kan ik daar als Generator op reageren.  

Mooie dag en veel liefs, 

Siti