Dat is even de nette versie van wat ik afgelopen dinsdag dacht toen ik op de camerabeelden zag dat ze ongevraagd mijn lievelingssjaal van de kapstok in het Eemhuis meegenomen had in haar tas. Mijn sjaal.

De sjaal die ik al ruim 16 jaar heb en me erg dierbaar is. Ik heb hem gekocht toen ik in 2005 drie maanden in Bolivia was. Het herinnert mij aan het bewust waarmaken van een van mijn dromen die ik als kind al had. Na mijn studie wilde ik een rootsreis maken naar Indonesië en een tijdje naar het buitenland om daar iets te betekenen voor anderen.
Zo gezegd, zo gedaan.

Als je mij al een beetje kent, weet je dat ik niet zoveel waarde hecht aan materiële dingen, zelfs daar waar een symbolische waarde aan zit. Weet je nog? Het verhaal dat ik mijn trouwring kwijtraakte in Valencia? Of die keer dat het enige fotoalbum van mijn kindertijd jarenlang zoek was? Mijn verlovingsring die ik in Kaapverdië verloor.
Mijn portemonnee dat ik op het dak van een auto liet liggen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Diezelfde dag dacht ik nog, ik ga een bericht delen en op Social media zetten in het vertrouwen dat ik op die manier mijn sjaal terug zou krijgen. Totdat een stemmetje in mijn hoofd tegen me zei: hey, maar jij zegt toch altijd dat als iemand per se iets van je mee wil nemen, dat ok is en dat je hoopt dat hij/zij er dan gelukkig mee is? Je bent toch van het delen? Het is maar een sjaal hoor. Dan had je ‘m daar niet neer moeten hangen. Wil je nu echt je tijd en energie hieraan voldoen? En bovenal. Hoe zit het met je post van vorige week zaterdag? Waarin je letterlijk zei: je kan treuren om dat wat je niet meer kan. Of je viert dat wat je nog wel kan. En jij mag zelf kiezen. Zo simpel is het. Vervang kan in “hebt” et voilà!

Ja ik kan er nog van alles van vinden, maar het is zoals het is. Het gaat zoals het gaat. En daarbij komt. Het is niet voor niets gebeurd. Ik heb alles wat ik wil en ik kan mijn tijd beter besteden.

Laat een ander dan blij zijn met mijn sjaal!

Die avond appte ik nog met een vriend wat de dagkaarten waren: Authenticiteit en Tekens. Die kaarten waren spot on voor waar we het over hadden. Hij vroeg later, en heb je vandaag veel tekens doorgekregen? En toen viel het kwartje.

Ja, ik had weer veel tekens gekregen. Natuurlijk, we krijgen continu tekens. Dat is ook wat de kaart aangeeft. De afgelopen periode ben ik veel dingen kwijtgeraakt of zijn kapotgegaan. Letterlijk en figuurlijk. Ik zag gister steeds 55, 555, 5555 de getallenreeks dat staat voor transformatie, verandering en ervaren. Aan alles voel ik dat we midden in een mega transformatie zitten en dat er een nieuwe fase voor de deur staat. Zowel individueel als collectief.

En nu ik deze foto bekijk valt alles op zijn plek. Dit is de meest recente waar mijn sjaal duidelijk op staat. Hij is al van een paar jaar geleden. Het is grappig. Hier heb ik beide ringen nog. En proost ik op het leven.

Hoe “toevallig” is dit allemaal? Het hangt allemaal met elkaar samen, met het oude en het nieuwe. Dat was nu speelt. De sjaal verwijst naar een heel belangrijk en bijzonder jaar voor mij: 2005.

En. Ik heb een paar dagen geleden een belangrijke keuze gemaakt. Een die mij eerlijk gezegd als een loser doet voelen, maar nu noodzakelijk is. Daarover in een ander blog meer.

Hoe dan ook. Moraal van dit verhaal. Let it go, let it flow.

Neem de dingen in het leven niet zo serieus en geniet van het leven!

Ware rijkdom is als je een ander kunt gunnen wat je jezelf gunt.

Dus ik zeg. Cheers! Op het leven. Op mijn sjaal. Op de dame die zo moedig was om zich mijn bijzondere sjaal toe te eigenen. Dat ze er maar net zo veel plezier aan mag beleven als dat ik al die jaren heb gedaan.

Liefs,
Siti