Of eigenlijk moet ik in dit geval zeggen wie niet vraagt, wie niet wint… 😉

Precies een jaar geleden vroeg ik op Facebook om hulp. Een dag eerder hadden De Gelderlander en de Tubantia Achterhoek een krantenartikel over mijn bonusvader Wim, de vader van Lisan geplaatst.
Het krantenartikel is destijds super vaak gelezen en gedeeld.
Als je het krantenartikel terug wilt lezen, onderaan dit bericht vind je de link. 

Wim was toen al 26 jaar bezig om o.a. de spoorwegovergang waar zijn vrouw Gerrie en zijn dochter Lisan op Nieuwjaarsdag verongelukt zijn beveiligd of gesloten te krijgen.
Het plan lag er al een paar jaar en er was geld beschikbaar. Het hoefde alleen nog maar uitgevoerd te worden. Echter, tot op die dag gebeurde er nauwelijks iets.

Ineens besefte ik mij hoeveel dit wel niet voor hem zou moeten betekenen en werd ik ook door Lisan aangespoord om hulp te vragen. Als je mij al een tijdje volgt, dan weet je wellicht hoe bijzonder de band tussen Lisan en mij is.
Voor wie ons verhaal nog niet kent, hieronder vind je de link. 

Het ging ook absoluut niet om mij, maar ik kon wel een brug zijn. Dus die avond vroeg ik op FB of men ons wilde helpen VERTROUWEN dat dit plan daadwerkelijk uitgevoerd is. Dus niet hopen en denken of praten in de toekomstige tijd (want dat helpt niet ). Maar echt alsof het al was gebeurd.

En ik vroeg of iemand op een of andere manier bij kon dragen of contacten heeft bij NS, ProRail of de gemeente Winterswijk, alle hulp was welkom!

Hoe meer positieve energie er naar deze situatie gestuurd werd, hoe sneller het in de realiteit gemanifesteerd zou zijn en de spoorwegovergang aan de Klandermansweg dicht is en de overgang iets verderop beveiligd zou zijn.

Natuurlijk begrepen we dat er tegenstrijdige belangen waren. Dus in dat kader vroeg ik ook om erop te vertrouwen dat dit voor alle betrokken partijen positief uit zou pakken.

Lisan staat niet voor niets voor:
Liefde. Is. Simpel. Altijd. Nu. (LISAN)

Wij geloven in de kracht van samenwerking.
In donker. In licht.
Zichtbaar. Onzichtbaar.
Eenheid.
Positiviteit. Negativiteit.
Vreugde. Verdriet.
Alles mag er zijn.
We zijn verbonden.
Nu. En Altijd.

En wat er toen gebeurde was ongelofelijk. Binnen no time kreeg ik een reactie van iemand uit mijn netwerk en kon ik Wim in contact brengen met de regiodirecteur bij ProRail. En om een lang verhaal kort te maken. 

Een jaar na dato, dat was twee weken geleden heeft Wim samen met de regiodirecteur de overweg gesloten. En heeft Wim zijn doel eindelijk bereikt! Er volgt nog een officiële sluiting door de staatssecretaris waarbij hij ook is uitgenodigd. Hoe gaaf is dit?!

En weet je wat zo bijzonder was. Op de dag dat Wim samen met de regiodirecteur van ProRail de overweg symbolisch af ging sluiten, voelde ik Lisan die ochtend continu bij mij. Haar aanwezigheid was zo duidelijk. En toen ik tijdens het opnemen van mijn reel de meest bijzonder kaart uit het carddeck trok: Roos. Ook hier heb ik een blog over geschreven: De meest bijzondere kaart uit mijn carddeck. De link staat hieronder. 

Op dat moment stuurde mijn moeder een berichtje om dit te vertellen. Ik dacht, hoe is het mogelijk? Zo bijzonder.
Mijn dag kon niet meer stuk!

Anyway, wat ik hiermee wil zeggen is dat als je een vraag hebt. Stel je vraag altijd!
Je hebt geen idee wat voor een impact dit kan hebben.
Domme vragen bestaan niet. Het is pas dom als je de vraag niet stelt.
Kun je hier wel wat inzichten of hulp bij gebruiken? Lees dan mijn blog van 3 april jl. Zie hieronder.

Tot slot willen wij iedereen bedanken die hierbij geholpen heeft. Op welke wijze dan ook.
Onze dank is voor ALTIJD.

En nogmaals. Lees je dit nu en heb jij ook een vraag. Waar dan ook over. Stel ‘m!
Niet geschoten, is altijd mis.

Wij zijn er voor je.

Liefs,
Siti en Lisan